Η χρονιά άρχισε με μια φοροκαταιγίδα αμέσων και εμμέσων φόρων, και μια πολύ σημαντική αύξηση των φόρων σε βασικά καταναλωτικά αγαθά (καφές, τσιγάρα, καύσιμα κλπ). Οι παραγωγικοί τομείς της χώρας και η βιομηχανία τροφίμων επίσης, είναι αδύνατον να απορροφήσει την αύξηση κόστους που προέρχεται από τη φορολογική πολιτική του κράτους, η οποία αλλάζει πολλές φορές μέσα στο χρόνο.

Όταν η άμεση φορολογία μαζί με τις υποχρεωτικές εισφορές υπερβαίνει το 60 % των εισοδημάτων και η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων μετά από αλλεπάλληλες μειώσεις μισθών και συντάξεων και τη μερική απασχόληση πολλών χιλιάδων εργαζομένων, το κλείσιμο χιλιάδων επιχειρήσεων και τη διόγκωση της ανεργίας, στην οποία ας σημειωθεί δεν περιλαμβάνεται ο αριθμός των εργαζομένων που ξενιτεύτηκαν και που είναι το ποιο μορφωμένο και εξιδεικευμένο τμήμα των νέων, τότε γίνεται σαφές ότι η ύφεση όχι μόνο υπάρχει αλλά και επιδεινώνεται καθημερινά μετά από 7 χρόνια που έχουμε μπει στα μνημόνια.

Ο λογαριασμός δεν βγαίνει. Ή θα αυξηθεί η παραγωγική δυνατότητα της χώρας και θα αυξηθεί το ΑΕΠ, είτε θα πρέπει να δανειστούμε. Επειδή το 2ο έχει αποκλειστεί από τους συνομιλητές μας, η μοναδική διέξοδος οικονομικής ανάπτυξης της χώρας είναι η αύξηση της παραγωγής, η οποία όμως εξαιτίας λόγων όπως η υπερφορολόγηση, η κακές υπηρεσίες του κράτους, η γραφειοκρατία, η πολυνομία, το αντιεπιχειρηματικό κλίμα, αποθαρρύνουν ή και ματαιώνουν ενδεχόμενες ξένες ή και ελληνικές επενδύσεις.

Για να βγούμε από το αδιέξοδο η χώρα μας πρέπει να επανακτήσει την αξιοπιστία της.

Του Νίκου Καραγεωργίου – Πρόεδρος του Ελληνικού Συνδέσμου Βιομηχανιών Eπωνύμων Προϊόντων