Βαθαίνει η διαρθρωτική και μικροοικονομική κρίση της οικονομίας

Του Νίκου Καραγεωργίου – Πρόεδρος του Ελληνικού Συνδέσμου Βιομηχανιών Επωνύμων Προϊόντων.

Ένα χρόνο μετά τους κεφαλαιακούς ελέγχους και την άρση της ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων στη χώρα μας, η μικροοικονομική κατάσταση, δηλαδή αυτή που αφορά τη ζωή των επιχειρήσεων, πάει από το κακό στο χειρότερο. Όπως προκύπτει από τα επίσημα στοιχεία, οι εξαγωγές έχουν μειωθεί περίπου 12%, η αποεπένδυση αγγίζει το 3%, η χρηματοδότηση μειώθηκε κατά 2% και η κατανάλωση έπεσε περίπου 4%. Την ίδια περίοδο έκλεισαν 27.350 επιχειρήσεις, με αποτέλεσμα ο συνολικός αριθμός των επιχειρήσεων που έπαψαν να λειτουργούν να αγγίζει τις 280.000. Από την πλευρά της η ανεργία έφτασε πάλι το 25%, παράλληλα δε κάπου 450.000 Έλληνες, επιστήμονες κατά κύριο λόγο, έχουν εγκαταλείψει τη χώρα αναζητώντας καλύτερη τύχη στην Ευρώπη, στην Αυστραλία και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Επίσης, ο δείκτης οικονομικού κλίματος είναι στο όριό του να μηδενιστεί, και η ύφεση, παρ’ όλες τις προβλέψεις της κυβέρνησης, είναι υπό το μηδέν χωρίς να διαφαίνονται τάσεις ανάκαμψης.

Ας σημειωθεί επίσης ότι στον δείκτη της οικονομικής ελευθερίας, που εκπονείται από την οργάνωση IEF (Index of Economic Freedom) επί 178 χωρών, η Ελλάδα είναι 119^η, μόλις δηλαδή δύο θέσεις παραπάνω από την κατηγορία των χωρών που θεωρούνται ανελεύθερες. Ακόμα, σύμφωνα με ετήσια μελέτη του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, η χώρα μας εμφανίζεται να κατέχει την 1^η θέση στις εργοδοτικές εισφορές και στη φορολογική επιβάρυνση με αποτέλεσμα ένας εργαζόμενος από τα 100 ευρώ που του πληρώνει ο εργοδότης, στην τσέπη του καταλήγουν καθαρά ανάλογα με το μισθό του από 42,5 € έως 67 €.

Από αυτά που προηγούνται, πολύ εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι η διαρθρωτική κρίση της οικονομίας συνεχίζεται και το φαινόμενο της αποεπένδυσης πολύ σύντομα θα έχει δραματικές επιπτώσεις διότι θα απαξιώνεται και ο παραγωγικός ιστός της χώρας. Με άλλα λόγια, θα απομακρύνονται οι δυνατότητες ανάκαμψης καθόσον ακόμα και αν υπάρξουν νέες επενδύσεις, αυτές δεν θα είναι προς ανανέωση του παραγωγικού δυναμικού αλλά προς συντήρησή του. Έχουμε δηλαδή μπροστά μας ολοζώντανο το παράδειγμα της διαρθρωτικής κατάρρευσης μιας οικονομίας την ώρα που απαιτητική είναι η  ανάγκη τόνωσης της παραγωγικής της εξωστρέφειας, δεδομένου ότι η εσωτερική ζήτηση βαίνει μειούμενη. Περιττό δε να τονιστεί ότι αυτή η διαρθρωτική κατάρρευση δεν πρόκειται να αποφευχθεί με τα φημολογούμενα νέα δημόσια έργα, τα οποία μπορεί πρόσκαιρα να ικανοποιούν την εσωτερική ζήτηση, σε καμία περίπτωση όμως δεν βοηθούν την παραγωγή διεθνώς εμπορεύσιμων προϊόντων. Στην ουσία δηλαδή, η οικονομία και κυρίως οι επιχειρήσεις της χώρας έχουν αυτοπαγιδευτεί σε έναν φαύλο κύκλο που μόνο μέσα από την πλήρη απελευθέρωση της οικονομίας μπορεί να σπάσει. Αν αυτό δεν συμβεί, η κατάσταση θα χειροτερεύει διότι και τα μηνύματα από τη διεθνή οικονομία δεν είναι τα καλύτερα. Απαιτείται λοιπόν εγρήγορση και προσπάθεια να απαλλαγεί ο κόσμος των επιχειρήσεων από βάρη και διαδικασίες που για την ώρα τον επιβαρύνουν υπέρμετρα.

Ιούνιος 2016